Ferry is terug, maar alles is anders. Beroofd van zijn xtc-imperium en van zijn Danielle lijkt wraak nemen de meest logische stap. Op de politie en zijn concurrenten, maar toch vooral op Bob. Die vreselijke matennaaier die zijn beste vriend leek maar een undercover agent bleek te zijn.
In een sterk staaltje plotontwikkeling wordt dit scenario echter volledig omgegooid en is Ferry gedwongen om juist met Bob samen te werken. Een verhaallijn die niet bepaald logisch is, en zeker ook in het geval van Bob niet voor de hand liggend, maar het creëert wel de prachtige kans voor voortdurend gekibbel tussen de twee kemphanen. Als ze samen in een houten huisje op een vage camping zitten en hun aanpak bespreken dan krijgt de serie echt weer een thuisgevoel. Na de verwikkelingen met de Vlaamse broers in seizoen 2 voelt dit gedwongen samenzijn weer heel vertrouwd. Undercover is een serie die grenzen verkent, zowel geografisch als thematisch. Het grensgebied tussen Nederland en België en de grens tussen misdaad, drama en komedie. Dat werkt niet altijd. Met name de thuissituaties, het beginnende gezin van Bob en de pogingen van Ferry om het zijne terug te krijgen, komen er wat bekaaid af. Maar voor de rest werkt het juist wonderwel. Geholpen ook door de taalmengelmoes van Nederlands en Vlaams en ditmaal ook Turks.
In de periode dat Ferry in de bak zat is de xtc-handel vrijwel volledig overgenomen door de Turkse bende van Serkan Bulut. Een zwijgzame man die aan een rolstoel is gekluisterd en zijn imperium bestuurt vanuit een enorme villa. De schijn ophoudend dat hij een gewone zakenman is met twee kinderen en een vrouw. Deze Leyla blijkt echter het echte brein van de business. Het is een prachtrol van Nazmiye Oral. Ze vormt de kern van dit seizoen: een vrouw die alle touwtjes in handen heeft, maar de grip op de zaak kwijtraakt als Ferry en (vooral) Bob haar gaan ondergraven. Die handen spelen sowieso een belangrijke rol. De zakelijke Leyla wordt door een persoonlijk thema als jaloezie kwetsbaar.
Dit seizoen weet de verwachtingen weer waar te maken. Door Oral en alle andere fijn bezette rollen, maar vooral ook door de confrontaties tussen Bob en Ferry. Ze zijn als kibbelende versies van Neil McCauley en Vincent Hanna in Heat of de ontsnapte gevangenen in The Defiant Ones. Twee mannen die tot elkaar veroordeeld zijn en hun onderlinge haat maar even moeten parkeren.
