Het is nauwelijks te geloven maar het vierde seizoen is nog beter dan de eerste 3. De Barksdales zijn weliswaar uit beeld (Stringer Bell wordt toch wel erg gemist), maar hun plaats wordt ingenomen door de veel jongere maar ook veel meedogenlozere Marlo Stanfield.
De manier waarop hij grip houdt op zijn organisatie is ijzingwekkend. Daarbij speelt een zeker model spijkerpistool een hoofdrol.
Maar de bovenwereld roert zich ook flink. Voormalig agent Prez is een nieuwe carrière begonnen als leraar. Via hem duiken de makers het schoolsysteem in, en ze geven inzicht in de manier waarop ook daar de statistieken, net als bij de politie, het beleid bepalen. 4 leerlingen van Prez (Dukie, Randy, Michael en Namond) hebben het allemaal op hun eigen manier moeilijk, in de klas maar vooral op straat. Een 3e grote verhaallijn is de race naar het burgemeesterschap van Tommy Carcetti, een politieke lijn die al in seizoen 3 is ingezet en hier nog prominenter wordt. En daartussenin beweegt zich nog steeds de lone wolf Omar Little, een survivor die zijn eigen koers vaart en een eigen moraal heeft waar zijn drugscollegas geen grip op krijgen.
De schrijvers breien alles op meesterlijke wijze aan elkaar, waardoor ook hier al snel duidelijk wordt hoezeer de bovenwereld gespiegeld wordt door de onderwereld. En dat elke zijn eigen koelbloedige en nietsontziende moraal heeft.
Het enige minpunt is de kleine rol van Jimmy McNulty. Hij lijkt gelukkig in zijn patrouillewagen en speelt in dit seizoen nauwelijks een rol. Maar er is hoop merk ik aan t eind.