Er zijn eigenlijk vier oude mannen in deze serie die allemaal een verleden delen in de Afghaanse Oorlog (1979-1989). Daarin streden de Moedjahedien tegen de Sovjets die het land eind 1979 binnen waren gevallen. De Amerikanen leverden steun aan de Afghaanse warlords, volgens het motto: de vijand van mijn vijand is mijn vriend. Maar een ongemakkelijke positie was het wel. The Old Man gaat over twee Amerikanen die in deze periode actief waren in Afghanistan: voormalig CIA-agent Dan Chase (Jeff Bridges) en FBI Assistant Director for Counterintelligence Harold Harper (John Lithgow). Ze worden daarin gesteund door FBI-directeur Morgan Bote die zijn twee protegees echter uit elkaar ziet drijven. Geheel tegen zijn orders in neemt Chase namelijk de beslissing om zelf een actieve rol te vervullen en krijgsheer Faraz Hamzad te gaan helpen met zijn strijd. Dat maakt hem tot tegenstander van Harold Harper die Chase vanaf dat moment probeert op te pakken. Tevergeefs. Chase verdwijnt en leeft sindsdien anoniem ergens in Vermont, al maakt de FBI voortdurend jacht op hem. Hij heeft echter nog een belangrijke band met het nu, waarmee hij ook kwetsbaar is: zijn dochter Angela die zelf FBI-agent is geworden en een vertrouweling van Harper. Daarmee vormt ze een brug tussen Chase en Harper en tussen verleden en heden. Chase wordt opgespoord en slaat opnieuw op de vlucht, met in zijn kielzog een vrouw (Amy Brenneman, die een soort herhaling van haar rol in Heat doet) die hij min of meer dwingt hem te vergezellen.
De serie deed me denken aan de film Running on Empty waarin een gezin jarenlang op de vlucht is voor de overheid omdat ze, als protest tegen de Vietnam-oorlog, een napalm fabriek in de VS hebben aangevallen. Qua sfeer is die film heel anders, maar de overeenkomst is dat de overheid desnoods decennialang bereid is om jacht op je te maken (zie ook die op Wikileaks-oprichter Julian Assange). In de eerste afleveringen wordt duidelijk dat oude man Dan Chase nog prima in staat is om van zich af te bijten, maar naarmate de serie vordert wordt dat minder belangrijk. Op de momenten dat er geweld is te zien, vind ik de serie ook het meest ongeloofwaardig. Ook de flashbacks naar de oorlog in Afghanistan vind ik niet echt overtuigend. Bij de acteur die de jonge Dan speelt, krijg ik nooit het gevoel dat er echt iets op het spel staat en ook niet dat hij zo meedogenloos is als ze hier doen voor komen. Het is voldoende om de driehoeksverhouding tussen de twee oude mannen en Angela te volgen en tussen het gedwongen koppel Bridges-Brenneman. En oude man Bote die als een puppetmaster probeert om zijn zin door te drukken. Dan komt The Old man tot leven. Dan wordt duidelijk hoe ingrijpend de keuze van Chase destijds was en hoe aangrijpend de persoonlijke gevolgen. Jeff Bridges laat in zijn gezicht en lichaamstaal zien dat hij het zowel lichamelijk als mentaal zwaar te verduren heeft en dat hij de pijn meedraagt van het jarenlang alleen zijn. Maar hij kan ook razendsnel omschakelen naar efficiëntie en meedogenloosheid als de situatie daar om vraagt. Met de hoofdrollen van Bridges en Lithgow wordt maar weer eens getoond hoe fijn het is om naar ervaren acteurs te kijken die door hun leeftijd als vanzelf boeiender worden. Chase en Harper zijn opponenten die elkaar willen verslaan, maar ook veel respect voor elkaar hebben. Als kijker leef je met beiden mee. In die zin is er nog een link met Heat. Daar waren Robert DeNiro en Al Pacino de twee ervaren professionals die als twee zijdes van de medaille zijn en eigenlijk niet zonder elkaar kunnen.