Geïnspireerd door de dood van Osama Bin Laden en de daarmee gestegen kansen van Barack Obama om herkozen te worden kijk ik naar een film over de machinaties achter de politieke verkiezingsmachine. Bill McKay (Robert Redford) is de zoon van een succesvolle ex-senator van Californië, maar heeft zelf absoluut geen ambities om in zijn vaders voetsporen te treden. Hij is een activistische advocaat die in zijn praktijk vooral de zwakkeren in de samenleving bij staat. Als politiek strateeg en mannetjesmaker Marvin Lucas bij hem op de stoep staat wijst hij die aanvankelijk dan ook resoluut af. Lucas is op zoek naar een tegenstander voor de Republikeinse senator Crocker Jarmon, die al een eeuwigheid op z’n plek zit en geenszins van plan is te wijken.
Maar McKay laat zich overhalen. Al is het meer uitdagen. Lucas beweert dat hij geen kans heeft tegen McKay en dat hij zeker zal verliezen. McKay is geprikkeld en zonder enige politieke ervaring gaat hij de strijd aan. Vanuit zijn hart. Hij maakt zich druk om allerlei misstanden in zijn staat en naarmate de tijd vordert weet hij meer mensen met die boodschap te raken. Vaak tegen de zin van zijn campagneteam in zegt McKay waar het op staat, en hij is niet bang de vinger op de zere plek te leggen.
The Candidate is een sterke film over de achtergronden en strategieen rond de verkiezing van een kandidaat voor een hoge post in de Amerikaanse politiek. De film is uit 1972, maar ook toen al werd het proces vooral beheerst over hoe iemand overkomt en niet naar wat hij precies te zeggen heeft. Het team van McKay is alleen bezig met zijn image, zijn uiterlijk en of hij wel genoeg lacht. En terwijl McKay zelf steeds gefrusteerder wordt door het gebrek aan inhoud tijdens de verkiezingsstrijd merkt hij dat hij juist door zijn jonge en enthousiaste imago wel eens echt een kans zou kunnen hebben om te winnen.
Sterk spel ook over de hele linie en een haast documentaire-achtige stijl waardoor alles nog eens geloofwaardiger over komt.