Actrice Margot Robbie (onder eigen naam, die van The Wolf of Wall Street) zit aan het begin van The Big Short in bad en legt uit wat subprime hypotheken zijn en wat going short betekent. Ik kan haar volgen, ondanks dat bad. Maar het wordt allengs complexer in dit vermakelijke maar ook pijnlijke verslag van de ondergang van de hypotheekmarkt in de VS en drie partijen die daarvan wisten te profiteren.
Michael Burry (Christian Bale in een glansrol) is een excentrieke hedge fund manager bij Scion Capital. Hij draagt shorts en loopt op blote voeten, luistert naar death-metal (heel hard) en probeert intussen de financiële markten te voorspellen. Hij is ervan overtuigd dat de huizenmarkt op springen staat omdat die is gebouwd op een bubble van hypotheken die verkocht zijn aan mensen die ze eigenlijk niet kunnen betalen. Niemand gelooft hem. De huizenmarkt is de meest stabiele die er is, er gaat nooit wat mis. Maar Burry weet zeker dat hij gelijk heeft en hij gaat short. Ofwel: hij gokt erop dat de markt zal dalen. Banken als Bear Sterns en JP Morgan zijn maar al te graag bereid zijn geld aan te nemen. Burry heeft carte blanche gekregen van Scion omdat het zo’n wizzkid is, maar die zien tot hun afgrijzen dat Burry’s plan ze vooralsnog miljoenen kost.
Intussen ontdekt Jared Vennett bij Deutsche Bank wat Burry aan het doen is en besluit diens instinct te volgen. Omdat hij zelf te weinig geld heeft om zijn short groots aan te pakken, roept hij de hulp in van FrontPoint Partners. Die staan onder leiding van Mark Baum, een investeerder die zich afgekeerd heeft van de corruptie in de financiële wereld en naar een manier zoekt om wraak te nemen. Aan Baum en consorten illustreert Vennett de aanstaande crash treffend met een stapel Jengablokjes. De derde partij zijn twee jonge financiële jongens die ook door hebben dat de markt op instorten staat. Ook zij roepen hulp in om aan de tafel te komen bij de Bear Sterns, JP Morgans en Lehman Brothers van deze wereld. Die komt in de vorm van Ben Rickert (Brad Pitt), een ex-bankier die nog meer weerzin heeft ontwikkeld dan Baum en zich helemaal heeft afgezonderd.
Deze partijen slaan hun piketpalen en wachten af. En wachten. En wachten. Burry zag de eerste signalen al in 2005 maar het zou tot voorjaar 2008 duren voordat het echt goed mis ging. In de tussentijd verloren de short gaande gokkers vooral.
Regisseur Adam McKay laat in het midden wat ik als kijker moet vinden van deze drie partijen. Zijn ze een soort helden die als enige gezien hebben wat niemand anders zag? Of zijn het profiteurs die een crash zagen zien aan komen en besloten daar rijk van te worden en hem niet te stoppen? The Big Short laat vooral zien dat dit een cynische wereld is die volledig om geld draait, waar alle andere motivaties overboord zijn gegooid en waar een gigantisch moreel vacuum heerst. Die boodschap is niet nieuw maar wordt hier wel smeuïg en in een hoog tempo opgediend. McKay introduceert een aantal echte personen (naast Robbie onder andere topkok Anthony Bourdain en zangeres Selena Gomez) die hij in eigen woorden uit laat leggen wat er gebeurt. Ook doorbreekt hij met regelmaat de vierde wand: hij laat personages rechtstreeks in de camera praten om een punt te maken.
Dat leidt allemaal tot een film die heerlijk wegkijkt maar waarbij je na afloop nog steeds niet echt weet hoe de vork nou precies in de steel zat. Ook blijf je enigszins misselijk achter door al die leegte en het drama dat de crash los gemaakt heeft. Mark Baum interviewt op een gegeven moment een paaldanseres/stripper die hem vertelt dat ze 5 huizen bezit. Alleen al die bekentenis maakt duidelijk hoe ‘fucked up‘ de huizenmarkt was en dat het een kwestie van tijd was tot die in zou storten.
Ben Rickert: If we’re right, people lose homes. People lose jobs. People lose retirement savings, people lose pensions. You know what I hate about fucking banking? It reduces people to numbers