Morris Buttermaker (Walter Matthau) is een luie en stevig drinkende ex-honkballer die zijn dagen slijt als poolcleaner. Dan wordt hij gevraagd de Bears te coachen, een honkbalteam dat in de Little League speelt maar dat nauwelijks die naam mag hebben. Ze zijn een team omdat een lokale politicus ze als voorbeeld van integratie en kansen voor iedereen wil laten zien. Morris neemt de job aan omdat het goed betaalt. Volgens de Hollywoodlogica verliezen de Bears de eerste wedstrijden met gigantische verschillen maar langzaamaan gaat het beter. Morris gaat zich steeds meer hechten aan het team en de losers van spelers blijken allemaal toch echt iets speciaals te hebben.
Er is een hoop aan te merken op de voorspelbaarheid en de plotlogica van The Bad News Bears, maar dat zou muggeziften zijn. Deze film heeft zo’n groot hart en wordt met zoveel enthousiasme gebracht dat je je wel mee moet laten slepen. De film is in eerste instantie een comedy, en door Matthau maar ook zijn blunderende team slaagt ie op dat front. Maar ook is het fanatisme te zien waarmee volwassenen de sport beleven en hoe cruciaal de sport is voor kleine gemeenschappen in de VS. In die zin doet de film sterk denken aan de centrale rol die de Dillon Panthers in het Texaanse stadje hebben in de serie Friday Night Lights.
De film werd gevolgd door 2 sequels en onlangs is er ook een remake gemaakt.
De felste van alle spelers is de kleine Toby Whitewood die in zijn eentje elke tegenstander of zelfs de complete 7th grade te lijf wil. Een erg grappige rol. Leuk dat ik een interview tegen kom met de acteur (die inmiddels pastor blijkt te zijn) waarin hij herinneringen ophaalt aan de film.