Maartje Remmers, die ik al vele malen op het toneel heb gezien met haar gezelschap Wunderbaum, doet erg haar best. Maar ze kan de film niet redden. Stella’s oorlog gaat over de nasleep van de deelname aan de missie in Afghanistan door Jur, Stella’s man, en Twan, haar broer. Tijdens een patrouille gaat het mis en Twan komt om door een bermbom. Ook twee vrienden uit hetzelfde dorp waren erbij (dat ze allemaal in hetzelfde peloton zitten lijkt mij erg onlogisch), en ook zij zijn volledig van slag. Maar langzaam komt Stella erachter dat er iets mis is met de officiele lezing. Ze gaat op onderzoek uit en stuit dan op stilzwijgen van Jur en de anderen.
Stella’s oorlog stelt zware thema’s aan de kaak, PTST oa, en combineert dat met een thrillerachtige structuur. Maar nergens krijg je echt het gevoel meegezogen te worden door Stella’s strijd. Op papier zal het allemaal wel geklopt hebben, maar ik wordt niet geraakt door de gebeurtenissen. Erg jammer, want het is wel een moedige film over relevante thema’s. Wel een origineel idee om Maartje Remmers tijdens de reconstructie op het einde echt mee te laten lopen met de soldaten. Die mengeling van feit en fictie geeft de film een laag die goed past bij de wanhopig maar ook fanatiek zoekende Stella.