Op de valreep want het was de laatste dag dat deze 270 minuten durende trip in LV draaide. De zaal zat verbazingwekkend vol: ik schat zo’n 20 kijkers. En volgens mij zijn die allemaal blijven zitten. Terecht ook. Shokuzai (boetedoening) is een prachtige mix van reality en fantasy waarin je jezelf echt kan verliezen.
Kiyoshi Kurosawa is een regisseur die ijzersterk is in suggestie. Hij gaat uit van een realistische situatie en hanteert een strakke kadrering en cameravoering maar weet daar een diepte aan te geven die je voortdurend op spanning houdt. Ook als de film, zoals in dit geval, vierenhalf uur duurt. Vier meisjes zien hoe hun klasgenootje Emili wordt weggevoerd door een onbekende man. Omdat ze niets doen kan de man ongestoord zijn gang gaan. Met gruwelijke gevolgen.
Vijftien jaar later worden de vier opgezocht door Asako, Emili’s moeder, die hen boete wil laten doen voor hun passiviteit. Kurosawa schetst het verhaal van alle meisjes en de manier waarop ze die boetedoening gestalte hebben gegeven. Dat zit niet zozeer in druk van Asako. Die is vooral stilletjes aanwezig, als een dwingende kracht op de achtergrond. Hun noodlot wordt juist door henzelf afgeroepen, door de keuzes die ze maken in het leven. Door die verkeerde keuzes belanden ze vanzelf in situaties waarover je zou kunnen zeggen dat het recht gezegevierd heeft. In de ogen van Asako is dat ook zo maar het lot lijkt vooral bovenmatig hard als je het af zet tegen hun passiviteit vijftien jaar geleden. Die reactie leek me gezien hun jonge leeftijd eigenlijk vrij logisch. In de epiloog komt het verhaal van Asako aan bod en dan blijkt dat die zelf ook niet bepaald van alle smetten vrij is.
De film deed me denken aan een ander Japans drama waarin een moeder met behulp van een detective zoekt naar haar verdwenen dochter. Iets minder lang (3,5 uur) maar net zo scherp en van onheil zwanger als deze. Volgens mij is ie uit 2004, maar ik kan echt niet op de titel komen. Ik zoek nog even.