Ik kijk naar Rocky omdat ik net in Philadelphia geweest ben en er aan herinnerd werd dat de film zich daar afspeelt. Voor het Philadelphia museum of art staat een standbeeld van hem en het is ook op die lange trappen waar ik menig fan tegen kwam die op eenzelfde manier als Sylvester Stallone naar boven rende om bovenaan over de stad uit te kijken.
De film is een prachtige illustratie van the american dream en hoe een loser toch kans ziet om roem te bereiken. Hoe goed je je best ook doet om sceptisch te blijven, het is onmogelijk niet mee te leven met deze nietsnut die ineens een kans op eeuwige roem in de schoot geworpen krijgt. De zinderende finale is Hollywood filmmaking op zijn best. En het is ironisch om te constateren dat de man die het vooral van zijn noncommunicatie en zwijgzaamheid moest hebben in zijn carrière in deze vroege film nauwelijks zijn mond kan houden. Hij emmert maar door, al is een groot deel nauwelijks verstaanbaar door de mompelende manier van praten van Stallone. Romantisch is Rocky ook al. Welke vrouw valt er nou niet voor zijn aanspreekvorm: Yo, Adrian!