Een kwaadwillende zou veel van Brian De Palma’s films als schaamteloze rip-offs van Alfred Hitchcock kunnen zien. Het werk van de Britse meester druipt er over het algemeen inderdaad aan alle kanten af. Maar je kan De Palma ook als een bewonderaar beschouwen die hommages maakt met een eigen twist op de master of suspense. In Obsession is dat niet anders.
Het verhaal van Obsession is een mengeling van dat uit Rebecca en dat van Vertigo. In Rebecca moet de nieuwe liefde van weduwnaar Maximilian de Winter de plaats innemen van zijn overleden vrouw. In Vertigo ziet Scottie in Judy Barton het evenbeeld van zijn verongelukte grote liefde Madeleine. Uit Vertigo leent De Palma ook nog een moordplot waarin de liefde voor een vrouw gebruikt wordt om iemand om de tuin te leiden. De Palma voegt dit samen en introduceert een derde, zeer Freudiaans, element. Ondanks dat dit als een zeer volle synopsis overkomt is Obsession juist opvallend rechttoe-rechtaan in de benadering ervan. De film is zelfs erg traag en er had best wel wat meer mogen gebeuren. Nu zie je de obsessie van Michael Courtland voor Sandra, de Italiaanse die zo sterk lijkt op zijn overleden vrouw Elizabeth, van verre aankomen.
Waar Hitchcock volop speelt met de symboliek van twee op elkaar lijkende vrouwen en zich met sardonisch genoegen wentelt in de mogelijkheden van zo’n obsessie, komt De Palma niet verder dan softfocusbeelden, slowmotion en muzikale ondersteuning van dit motief. In die zin is de film vooral een oefening in stijl zonder een eigen signatuur, iets waar de regisseur wel vaker van beschuldigd wordt. De Palma vereenvoudigde het script van Paul Schrader, tot groot ongenoegen van de auteur. Daardoor voelt de film ook wat simpel, ondanks al die motieven. Obsession is uiteindelijk een redelijk geslaagde melodramatische thriller die het moet hebben van sterk camerawerk (van Vilmos Zsigmond) en de prachtige soundtrack van Bernard Herrmann. Diens een na laatste, waarvoor hij postuum een Oscar kreeg. Een prijs die hij vast ook verdiende voor dat andere verfilmde script van Paul Schrader: Taxi Driver.
Nu lijkt het alsof ik de film weg zet als een mislukking. Maar dat zit toch anders. Ondanks dat er vaak van alles aan te merken is op zijn films, is Brian De Palma een regisseur die altijd entertaint. Hij heeft iets te bieden dat ik als liefhebber nergens anders vindt. Noem het een combi van bravoure, stijl, schaamteloosheid, overdaad, intrige, perversiteit en wellust. Hij is echt ‘one of a kind‘.