Het leven bestaat uit keuzes maken. Soms maak je die keuzes bewust en afgewogen, soms doe je het intuïtief of helemaal niet. Voor Nemo geldt hetzelfde maar regisseur Jaco Van Dormael gaat ze allemaal langs en toont voor elke keuze de gevolgen ervan voor zijn hoofdpersoon. Alle mogelijke vertakkingen die zijn leven had kunnen nemen zie ik voor mijn ogen voorbijkomen.
Mr Nobody is gestructureerd als een raamvertelling waarin een oude Nemo in 2092 terugblikt op zijn leven tijdens een interview met een journalist. Nemo is de laatste man die zal sterven aan ouderdomsverschijnselen en is als zodanig een zeer interessant figuur voor de media. Als kind wordt Nemo gedwongen te kiezen voor een van zijn ouders als die gaan scheiden. Ook vindt hij 3 meisjes leuk maar een keuze voor een van hen zal grote gevolgen hebben. In een ingenieus spel van tijd en scenarios weeft Van Dormael een web om zijn kijkers, die op zoek moeten naar de waarheid. Welk van die verhaallijnen heeft nu echt plaatsgevonden en welke bestaan slechts in de fantasie van Nemo? De eindconclusie maakt niet veel uit. Mr Nobody blijft een prachtige, melancholische en ambitieuze film over de ondoorgrondelijke wegen van de liefde, toeval versus lot, sterfelijkheid en de onontkoombaarheid van de tijd.
Getoond in een schitterende visuele stijl die me deed denken aan Tim Burtons Big Fish (thematisch is er ook een verwantschap). Ook is de film voorzien van een soundtrack waarin klassiekers als ‘Mr Sandman’, ‘Where is my mind?’ (Pixies!) en ’99 Luftballons’ een geheel nieuwe betekenis krijgen. Chapeau meneer Van Dormael. Petje af voor deze prestatie.