Ik heb het kijken van La vie d’Adèle een paar keer uitgesteld. Hij duurt drie uur en ik moest alleen gaan, maar het was vooral om de rust te vinden om deze naar verwachting zeer intense film te bekijken. En intens was hij. Ongelooflijk.
Er was van tevoren veel te doen over de seksscènes. Abdellatif Kechiche zou als een dictator tekeer gegaan zijn tegen zijn actrices. Dat kan zo zijn maar het resultaat is er dan ook naar: het acteerwerk van de twee leads in La vie d’Adèle is adembenemend goed. Beide actrices zijn subliem. Vooral Adèle Exarchopoulos, die de film het eerste uur in haar eentje draagt, zorgt voor een warmte en een realisme die je zelden ziet. Zeker niet in goed geacteerde maar vooral technische en professionele Hollywood-relatiefilms als Silver Linings Playbook. Kechiche besteedt, net als in zijn eerdere meesterwerk La Graine et le Mulet, veel aandacht aan details als een gezichtsuitdrukking of een uitgewisselde blik. Ook werkt hij veel met repetitieve elementen. Bv eten: de gulzigheid waarmee Adèle een broodje döner kebab wegwerkt of waarmee feestgangers zich tegoed doen aan de pasta. Of de beelden van de op haar buik slapende Adèle, zonder dekens over zich heen en met een lichte blos op haar wangen. Het is van een ongekende intimiteit waardoor je echt in het verhaal gezogen wordt.
Adèle is nog een middelbare scholiere die op haar 17e op zoek is naar seksualiteit. Ze staat onder druk van vriendinnen om toch vooral snel te gaan neuken met jongens op school. Dat doet ze uiteindelijk ook maar ze voelt niet wat ze zou moeten voelen. De film opent met een les literatuur waarin de leraar vraagt naar momenten waarop je merkt dat je hart iets mist of juist vindt. Bijvoorbeeld een ontmoeting die je als liefde op het eerste gezicht zou kenmerken. Dat is ook wat Adèle overkomt als ze Emma op straat tegenkomt. Het is slechts een vluchtig uitgewisselde blik maar het is voldoende om Adèle totaal van slag te maken. Een prachtige scène waarin zonder woorden precies duidelijk wordt waarop de theorie uit de les doelde.
La vie d’Adèle is een van de beste films ooit over de vreugde en de pijn van de eerste liefde. Het feit dat die liefde hier een lesbische is, is eigenlijk bijzaak. Op het moment dat het mis gaat tussen Emma en Adèle, in een zeer intense confrontatie, gaat het mis tussen twee jong-geliefden die uit elkaar gegroeid zijn, ook al is de ene het totaal niet eens met die breuk. Het verdriet van Adèle is hartverscheurend en pijnlijk om te zien.
Dit is een film die nog lang nazindert als je de bioscoop verlaten hebt. Prachtig.