De zaal zat vol bij Waste Land. De film voerde met overtuiging de lijst van publieksfavorieten aan en dat is altijd een goede leidraad voor iemand die wat onvoorbereid het festival instapt, zoals ik in dit geval. Nu is het verhaal op papier alleen al genoeg om interesse te wekken: de Braziliaanse kunstenaar Vik Muniz werkt met natuurlijke en zeer uiteenlopende materialen om zijn portretten te maken. Hij wilde altijd al iets met afval doen en waar kan dat beter dan op Jardim Gramacho, een landtong voor de kust van Rio de Janeiro die als ’s werelds grootste vuilnisbelt fungeert.
Hij maakt contact met de catadores, de afvalrapers die al het herbruikbare materiaal dagelijks uit de nieuwe ladingen afval haalt. Hij kiest er een paar uit, waaronder de voorzitter van de rapersvakbond, die hij op de foto zet. Van die fotos maakt hij enorme portretten met het afval dat de rapers zelf gescheiden hebben. De kunst is een groot succes en wordt voor veel geld verkocht, waarbij alle opbrengsten naar de rapers gaan. Die zijn zelf enorm trots op wat ze gedaan hebben en hebben een blik gekregen in een andere wereld waardoor ze zich misschien wel weten te ontworstelen aan hun lot op de vuilnisbelt.
Prachtig verhaal dus en met veel zorg gefilmd door Lucy Walker. Vik Muniz is een zeer aimabele vent en ik ben geïnteresseerd geraakt in zijn werk. Toch wringt er iets aan Waste Land. Het zal te maken hebben met het feit dat het allemaal zo klopt en tegelijk grappig en aangrijpend is. Er zitten te weinig rafelranden aan.
Kijk voor meer info over Vik Muniz op zijn Artsy pagina