George Miller heeft met zijn drie eerste Mad-Maxfilms en het geweldige vervolg Fury Road zijn eigen universum geschapen. Een wereld die volkomen gestoord is maar ook volkomen geweldig. Met Furiosa verdiept hij de saga door het hoofdpersonage uit Fury Road een background story te geven. Het is een film die zowel overeenkomt met de voorganger als ook een meer epische benadering heeft.
Waar Fury Road in feite een lange achtervolging is van 2,5 uur, vertelt Furiosa in dezelfde tijd een leven van 15 jaar. Vanaf de ontvoering als klein meisje naar het kamp van Dementus tot de wraak op diezelfde Dementus als volwassen vrouw. Minus één arm. Haar nemesis is een gestoorde leider van een enorm bikerleger dat The Wasteland onveilig maakt. Dementus rijdt rond op een soort chariot, getrokken door drie motoren, als een losgeslagen Romeinse keizer die op zoek is naar nieuw te veroveren land.
Die verteltijd maakt ook dat de film wat minder hectisch aanvoelt dan Fury Road. Er is zelfs wat ruimte voor reflectie voor een zoekende Furiosa (Anya Taylor-Joy, The Witch, The Northman, The Menu, The Queen’s Gambit) die, met surrogaatvaders Dementus en Immortan Joe, geen idee heeft wat de toekomst haar gaat brengen. In de kern is deze film echter net zo eenvoudig als de voorganger/sequel. Furiosa weet niet veel en zegt nog veel minder, maar ze weet wel dat Dementus tussen haar en de toekomst in staat. Net als in Fury Road vormen de achtervolgingen en de razende woestijntochten met een armada aan vehikels de kern van de film. Je kijkt dit niet voor de dialogen of de karakterontwikkeling. De meeste personages zijn van bordkarton, inclusief de steeds tegen de waanzin aan hikkende Dementus. Chris Hemsworth heeft grote lol met zijn rol en het is ook leuk om hem tekeer zien gaan als bad guy. Tegelijkertijd wordt hij voor mij nooit echt geloofwaardig als slechterik. Dat zit in eerste instantie in Chris (en zijn teddybeer en prosthetic nose). Hij is niet grappig of kwaadaardig genoeg om er een memorabel personage van te maken. Het maakt ook dat de uiteindelijke vergelding van Furiosa wat mat voelt. Ook het personage Praetorian Jack (Tom Burke) is een probleem. Een soort afgezwakte versie van Max Rockatansky die hier als love interest mag dienen en bijna passief kijkt naar wat Furiosa allemaal doet. Taylor-Joy is prima maar omdat ze in de hele film nauwelijks iets zegt, moet ze het vooral doen met haar priemende ogen waarin het trauma is verborgen.
Het zit echter ook in de steampunkstijl van George Miller. Dit is een dystopische wereld waarin vreselijke dingen gebeuren maar het geweld is altijd volkomen over the top, cartoonesk bijna. Daardoor komt het minder hard binnen en omdat dit een prequel is, voelt het nooit alsof er veel op het spel staat. Zeker ook vanwege de generieke aard van het wraakplot. Het deed me denken aan The Northman (ook met Taylor-Joy) die er geweldig uit ziet maar te weinig verhaal heeft om echt te blijven boeien. Het is aan de enorme kracht van de actiescenes, met wederom een aantal geweldige machines, en de wereld die Miller bouwt te danken dat het toch een fijne, enigszins te lange, zit is.