Dag twee is een zaterdag en het is dan ook iets drukker dan gisteren. Toch zit ik bij Police, Adjective en Three Days with the family helemaal alleen in de zaal. Gelukkig wordt het in de middag wat drukker. Het is te hopen voor Breda dat ze de stijgende lijn gevonden hebben. Vorig jaar was het nog rustiger hoorde ik, dus wie weet.
Cristi is een rechercheur die al dagen bezig is een aantal scholieren te schaduwen. Ze roken hasjiesj en dat is in Roemenië verboden. Cristi is vooral geïnteresseerd in hun leverancier maar het lukt het niet daar achter te komen. Dan wordt hij door zijn meerderen onder druk gezet om in het groepje te infiltreren. Ze willen snel resultaat, en als de dealer niet gepakt kan worden dan kan Cristi de rest arresteren. Ze overtreden immers de wet. Cristi krijgt echter last van zijn geweten: als de jongeren in de gevangenis belanden heeft dat grote gevolgen voor hun toekomst. Regisseur Corneliu Porumboiu haalt in Police, Adjective alle glamour uit het politiewerk. Hij laat zien dat je de bureaucratische regels van het oude regime niet zomaar wegkrijgt. Door het tijdrovende en saaie werk van Cristi vrijwel in real time te tonen raak je als kijker bijna in een trance. Daardoor dringt het belang van de twee cruciale lange conversaties, tussen Cristi en zijn vriendin en tussen hem en de hoofdinspecteur, maar langzaam door. Poromboiu zet hierin de spanning tussen de ratio en emotie op scherp. Cristi’s gewetenswroeging lijkt niet bestand tegen de kille logica, vergelijkbaar met die van de aborteur in 4 maanden, 3 weken en 2 dagen (niet geheel toevallig ook een rol van Vlad Ivanov), van zijn meerdere. Volgens hem moet Cristi slechts de wet volgen. Maar een mens is ook gevoelig voor moraal, ethiek en symboliek. Die elementen zijn nooit uit te schakelen, en daardoor wordt het dagelijkse werk van de gezagshandhavers een voortdurende strijd tussen hoofd en hart. Hoezeer de hoofdinspecteur hem ook wil doen geloven dat de keuze simpel is.
Léa probeert voortdurend contact te krijgen met haar vriendje, als ze op terugreis is van Toulouse naar haar Catalaanse geboortestad. Dat lukt echter maar niet en ze is dan ook nauwelijks aanspreekbaar de eerste dagen. Ze is teruggekomen voor de begrafenis van haar opa en de hele familie is bij elkaar in het rouwcentrum. In Three days with the family maakt de dood van de pater familias van alles los bij broers, zussen en kleinkinderen. Tijdens de drie dagen dat ze thuis is blijkt echter dat vooral Léa is veranderd. De dood van een familielid en de katalysator die dat vormt voor het uiten van lang verzwegen gevoelens is niet echt een origineel gegeven voor een film, en de inzichten die hier opgedaan worden zijn dan ook heel universeel. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen keuzes, diegenen die het dichtst bij je staan doen je het meest pijn, zelfs in de dood is de schone schijn belangrijk en fouten worden door elke generatie gemaakt, steeds opnieuw. Maar de manier waarop het hier gedaan wordt is sterk.
Het verzamelprogramma Shorts: Lust for Life is een allegaartje met een enkele uitschieter. Het hilarische Synesthesia bijvoorbeeld, met een tafel vol groente waaruit geluiden opstijgen, een krant die verwerkt wordt tot hoofdgerecht en een muziekinstallatie die geluid uitspuugt in allerlei plantaardige en dierlijke vormen. Naufrage, een gestileerd slowmotion ballet van kantoormedewerkers, doet denken aan de fameuze Men in the Cities serie van Robert Longo. Pursuit is een glamoureuze variant op de shootout onder de tafel uit Die Hard. Ook Out Of Our Minds (OOUM) is geslaagd, al overtuigen vooral de muziek en de hyperrealistische beelden. Het doet uitzien naar een nieuw project van muzikante Melissa Auf der Maur en filmmaker Tony Stone.
De broers Kazantsakis zijn flamboyant maar ook chaotisch en hebben lak aan gezag. Terwijl Illias een tijd de gevangenis in gaat probeert Zinos in een aftandse loods een restaurant te runnen. Dan komt Illias met het verzoek om een baantje om zo geregeld verlof te kunnen krijgen. Een restaurant als achtegrond en metafoor voor problematische relaties en te leren levenslessen is niet origineel maar kan, mits goed gedaan, voor boeiende cinema zorgen. Denk bijvoorbeeld aan Estômago – A Gastronomic Story en La graine et le mulet , waarin de gerechten mensen binden maar ook uit elkaar drijven en waar het drama altijd op de loer ligt. Soul Kitchen is echter veel meer een entertainende film met een dramatisch voorspelbare lijn en de diepgang van de snacks die Zinos aan het begin serveert. Een duitse variant op Het Schnitselparadijs zou je kunnen zeggen, en dat mag toch gerust een tegenvaller heten van regisseur Fatih Akin, de maker van ambitieuze films als Gegen die Wand en Auf der anderen Seite.
Ivan is bezeten van cijfers en is dan ook volledig op z’n plaats als analist bij een tradingmaatschappij. Hij ziet patronen in de brij die anderen niet zien, en al snel krijgt hij de kans het te proberen als trader. Hij maakt vliegensvlug progressie, maar mentaal krijgt hij het zwaar. Zeker als een directe collega zelfmoord pleegt. Win/Win combineert de parallelle wereld van het grote geld met de dromerige kijk van de poëtische Ivan, die zoekt naar menselijke warmte in een universum waarin meedogenloos gejaagd wordt op een verzwakte prooi. Hoezeer Ivan ook bezeten is van cijfers, zijn persoon is niet geschikt voor deze wereld. Als hij zijn tradingdashboard moedwillig de financiële vangrail in stuurt lijkt hij door te draaien, maar zijn reactie is tegelijk de meest authentieke die er mogelijk is. Een sterke eerste feature van Jaap van Heusden (met een mooie hoofdrol van Oscar van Rompay) die doet denken aan Beat, het debuut van David Verbeek