‘Well, this is one beautiful mess of a movie’. Dat was mijn eerste gedachte toen de credits voorbij rolden. Maar het mag een wonder heten dat de film de bioscoop überhaupt gehaald heeft.
Tijdens de opnamen overleed actrice Natalie Wood. Een drama dat heel Hollywood beheerste en dat de film in grote problemen bracht. Niet zozeer omdat ze niet meer ‘beschikbaar’ was, dat kon wel gefixt worden in de montage en met een stand-in, maar omdat studio MGM in paniek schoot en hun handen aftrok van het project. Ze wilden er een verzekeringskwestie van maken en de film afschrijven. Regisseur Douglas Trumbull vocht als een leeuw voor zijn film. Hij won, maar Brainstorm zou uiteindelijk pas twee jaar later uitgebracht worden.
Douglas Trumbull was vooral bekend als special effects guru. Hij was al betrokken bij 2001: A Space Odyssey en zou in de jaren daarna uitgroeien tot de grote man op dat gebied, met achter zijn naam onder andere de SF-toppers Close Encounters of the Third Kind, Star Trek: The Motion Picture en Blade Runner. Ook regisseerde hij een eigen film, de originele ‘hippie’ SF Silent Running. Toen hij een start had gemaakt met Blade Runner en alles in de steigers stond trok hij zich terug uit Ridley Scott’s film en begon aan zijn eigen project. Een afspraak die hij had gemaakt met Scott. Brainstorm gaat over twee briljante wetenschappers (Louise Fletcher en Christopher Walken) die een uitvinding hebben gedaan waarmee ervaringen opgenomen kunnen worden en opnieuw beleefd door anderen.
Dat de uitvinding gekaapt wordt door Defensie en de investeerders zonder mededogen naar commerciële kansen voor het project zoeken, is voorspelbaar. Maar dat is ook niet zo’n probleem. En de manier waarop het echtpaar Brace (Walken en Wood) de uitvinding gebruiken om hun relatie nieuw leven in te blazen, is zelfs heel mooi. Door gevoelens op te nemen in plaats van uit te spreken weet Walken, de nerdy wetenschapper die niet zo goed is met woorden, toch duidelijk te maken wat zijn vrouw voor hem betekent. Maar verder is in alles te merken dat het om die uitvinding gaat en om de effecten waarmee Trumbull flink uit kon pakken. De acteurs lopen er een beetje bij. Het verhaal loopt ook helemaal uit de hand en Trumbull weet niet hoe hij het af moet ronden. Daarom laat hij maar zoveel mogelijk mooie effecten zien, in de hoop dat de kijkers vergeten dat er ondertussen weinig meer van klopt. Voor Trumbull werd het, door de dood van Natalie Wood en vooral ook vanwege de botsing met MGM, een traumatische ervaring. Hij trok zich terug en zou zijn gezicht pas 20 jaar later weer in Hollywood laten zien.
Wat resteert zijn de special effects. Zelfs voor hedendaagse standaarden zijn die nog steeds prachtig. Dat moet je Trumbull nageven.
Zie ook dit nieuwsartikel uit de Sarasota Herald-Tribune van 10 December 1981.
