De eerste helft van Borgman is schitterend. Van Warmerdam brengt al zijn favoriete locaties, personages en trucs in stelling om mij als kijker het van onheil zwangere verhaal in te trekken. Hij wisselt achteloos absurdistische humor af met koud opgediende gruwelijkheden, op typisch Nederlandse maar ook onbestemd modernistische locaties.
Maar naarmate het verhaal vordert krijg ik het gevoel dat hij zelf niet goed weet waar het heen moet, al zal hij dat in alle toonaarden ontkennen. De kijker moet er maar chocola van maken is zijn motto maar ik vind dat hij er zich in de logica en qua motieven van de personages toch wat gemakkelijk van af maakt.
Niettemin valt er veel te genieten in Van Warmerdams unieke universum. Borgman sluit naadloos aan op zijn eerdere werk, al lijkt de regisseur naarmate hij ouder wordt steeds meer dreiging in die wereld toe te laten. Dat maakt nieuwsgierig naar het vervolg. Zou hij nog eens eindigen met een volbloed neder-gothic-postmodernisme-horror?