3:10 to Yuma, James Mangolds verfilming van de psychologische krachtmeting tussen de charismatische outlaw Ben Wade (Russell Crowe) en de naar respect zoekende familieman Dan Evans (Christian Bale), is een uitstekende remake van een al even sterke western uit 1957 over mannelijkheid, vaderschap en eer.
De onfortuinlijke rancher Dan Evans bezit een stuk land dat erg gewild is door de plaatselijke grootgrondbezitter Hollander, omdat de nieuwe spoorweg daar binnenkort doorheen komt. Het lukt Evans niet om Hollander en diens handlangers van zich af te houden en hij voelt dat hij het respect van zijn vrouw en twee zonen verliest. De charismatische maar meedogenloze outlaw Ben Wade berooft postkoetsen, waarbij hij geen enkel middel schuwt om bij het vervoerde geld te komen. Wade wordt geholpen door een al even gewelddadige bende, waarvan zijn rechterhand Charlie Prince (een heerlijk gestoorde Ben Foster) met voorsprong de fanatiekste is.
Pinkertons
Evans’ mislukkingen op zijn ranch worden fysiek gespiegeld in zijn handicap; hij verloor een been in de Amerikaanse Burgeroorlog. Hij zit financieel aan de grond en moet iets verzinnen om zijn ranch en gezin te redden. Als Wade gevangen genomen wordt na de laatste postkoetsoverval, meldt Evans zich dan ook aan bij het team dat Wade op de trein naar de gevangenis van Yuma wil zetten. Hij krijgt er niet alleen $200 voor, maar het biedt hem ook een kans zijn uitzichtloze situatie om te keren en zijn gezin voor zich te herwinnen. Wade is echter een handige man die zijn begeleiders met regelmaat het bloed onder de nagels vandaan weet te halen. Zijn bende heeft ondertussen de achtervolging ingezet. Daarnaast moet het team nog rekening houden met Apaches die zich in een pas ophouden en met een groep spoorwegarbeiders die het recht in eigen handen willen nemen ten aanzien van Wade. Het groepje, waaronder de oude premiejager Byron McElroy (een sterke rol van Peter Fonda), wordt langzaam uitgedund. Tot alleen Evans, diens zoon Will (die niets liever wil dan dat zijn vader slaagt, maar ook een zekere bewondering heeft voor de coole Wade) en de leider van de Pinkertons (een groep veiligheidsmensen die vaak ingehuurd werden om geldtransporten te bewaken) over zijn.
Westerntradities
Zoals uit de opsomming van rollen, plaatsen en voorwerpen al blijkt, wemelt het in 3:10 to Yuma van de genreclichés. Nu is de western bij uitstek een traditioneel genre dat gediend is bij terugkerende elementen. Regisseur James Mangold (Walk the Line) doet dan ook geen poging die uit de weg te gaan. Alles is aanwezig: de schijnbaar onverslaanbare bad guy, de postkoetsoverval, de door de komst van de trein bedreigde rancher, de oude premiejager, de hinderlaag in de nauwe pas, de dokter die boven zijn angsten uitstijgt, de zoon die worstelt met zijn loyaliteit, de te fanatieke rechterhand en de shoot out op het eind. Het is verbazingwekkend hoe Mangold en zijn scriptschrijvers een frisheid weten te geven aan al deze westerntradities en daarbij een uiterst enerverend plot serveren. Er zijn zwakke punten, waaronder de Apache-aanval en de weinig uitgewerkte rol van Gretchen Moll als Evans’ vrouw. Maar die zijn in de minderheid.
Het acteren is over het algemeen uitstekend, zowel in de bijrollen als door de twee hoofdrolspelers. Crowe heeft de beste teksten en kan het meest met zijn theatrale karakter doen. Hij balanceert knap tussen charme en wreedheid en toont dat de twee uitersten als een vanzelfsprekende entiteit binnen een persoon kunnen bestaan. Bale heeft aanvankelijk de ondankbare taak een ruggengraatloos man te portretteren. Dat doet hij met verve, maar hij krijgt een enorme steun in de rug als hij boven zichzelf uit mag steken in het laatste kwart van de film. 3:10 to Yuma zal het genre geen nieuw leven inblazen, maar weet zich goed staande te houden in een lange traditie.